Αγαπημένη μου Θεία, αποφάσισα να σου γράψω σχετικά με ένα θέμα που με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό.
Μη φανταστείς κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο...ένας προβληματισμός είναι για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις τέχνες.
Πιο συγκεκριμένα μία τέχνη...τη μουσική. Ακόμη πιο συγκεκριμένα...ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τις σχέσεις και το μπαγλαμά.
Από τα 12-13 μας περίπου που αρχίζουμε να κοιτάμε τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια (ότι έχετε ευχαρίστηση)...και ψάχνουμε στους λίγο μεγαλύτερους και πολύ πιο έμπειρους από εμάς, να βρούμε πληροφορίες και να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει...ακούμε τρία χαρακτηριστικά που συντελούν στη σύναψη μιας τέλειας σχέσης.
Σεβασμός, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη.
Η αγάπη συνήθως θεωρείται (πολύ κακώς αν με ρωτάς εμένα) αυτονόητη...οπότε μένει στην απ' έξω.
Και φτάνω στην ερώτησή μου χωρίς άλλη καθυστέρηση.
Αν μια μέρα ανακαλύψεις πως ο σύντροφός σου, ή αυτός που είχες βάλει στο μάτι για σύντροφο...είναι μέγας μπαγλαμάς, σε βαθμό κακουργήματος δλδ...τι κάνεις?
Ποια είναι η σωστή αντίδραση σε μια τέτοια περίπτωση?
Κι έρχομαι να σου αναλύσω τον προβληματισμό μου, για να μη σε αφήσω με κενά κι επιπρόσθετες απορίες επί των δικών μου αποριών.
1. Αν γυρίσεις και πεις στον άλλο πόσο μεγάλος μπαγλαμάς είναι...με όποιο ύφος κι αν το πεις...όσο γλυκά κι αν χαμογελάς...ο άλλος θα παρεξηγηθεί και θα εκλάβει το "μα πόσο μπαγλαμάς είσαι αγάπη μου!" ως προσβολή και ως έλλειψη σεβασμού.
Ναι...εννοείται πως μπορείς να παίξεις το χαρτί της ειλικρίνειας προς υπεράσπισή σου..."μα εγώ τζουτζούκο μου ήθελα απλά να είμαι ειλικρινής απέναντί σου για να μη νιώσεις πως προδίδω την εμπιστοσύνη σου!"...αλλά είμαι σχεδόν βέβαιη πως και πάλι δε θα μασήσει. Ως γνωστόν ο μπαγλαμάς είναι ευαίσθητο λουλούδι.
2. Αν κρατήσεις την πληροφορία για τον εαυτό σου (άντε και τους φίλους σου...και τη μαμά σου...κι εκείνο το μακρινό ξάδερφο που πάντα σε καταλάβαινε τοσο πολύ...άντε στη χειρότερη και τον περιπτερά σου που είναι ο μόνος άνθρωπος που θυμάται πάντα τη μάρκα των τσιγάρων σου και το αγαπημένο σου κόμικ)...δεν είναι σα να κοροϊδεύεις τον καημένο το μπαγλαμά μέσα στα μούτρα του?
Δεν καταρρίπτεις άμεσα την ειλικρίνεια και συνεπώς την εμπιστοσύνη ανάμεσά σας?
Βέβαια από την άλλη θα μου πεις...εσένα (εμένα...τον άλλο...) περιμένει ο μπαγλαμάς για να μάθει την έκταση της μπαγλαμοσύνης του?
Ωραία...κι ας πούμε ότι τη γνωρίζει και δε μας έχει ανάγκη να του την επισημάνουμε...δε θα αναρωτηθεί γιατί εμείς δεν έχουμε τα κότσια (ἅτινα βεβαίως κι έχουμε!!!) να του μιλήσουμε γι'αυτή?
Δεν κινδυνεύουμε εκτός από το να αμφισβητηθεί η ειλικρίνεια και η αξιοπιστία μας...να φτάσει να αμφισβητηθεί κι η ίδια η νοημοσύνη μας?
Και (προσωπικά θα μιλήσω τώρα)...να μου αμφισβητήσει γενικά κάποιος τη νοημοσύνη το θεωρώ βαρύ...αλλά να μου την αμφισβητήσει κι ο μπαγλαμάς βρε Θεία?...Ε αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα!
Αυτός είναι ο μουσικοχορευτικός, θα έλεγα, προβληματισμός μου.. (δε λένε πως ο έρωτας είναι σαν το τανγκό άλλωστε?)...
Ελπίζω να έχεις τις απαντήσεις που ψάχνω.
Στηρίζομαι στη σοφή σου σκέψη και την ορθή σου κρίση.
Με άπειρη εκτίμηση (να...ωωωως τον ουρανό!)
η μικρή ροζ Τζενούλα.
