800

Αγαπητή Θεία, καλησπέρα.
Σου γράφω ακόμα μία φορά (αν κι έχει περάσει καιρός), για να σε βαρύνω με ένα νέο προβληματισμό.
Έχοντας μελετήσει άλλωστε τα κείμενά σου προσεκτικά, ξέρω πως είναι κάτι που κι εσένα σ' έχει απασχολήσει στο παρελθόν.
Θέλω να μιλήσουμε λοιπόν για επιλογές.
Όχι με τρόπο τόσο εσωτερικό, του τύπου "ξύπνησα, έκανα τσίσα, έφαγα το μπολ με τα δημητριακά και το γάλα μου και σκέφτομαι...να πάω να σώσω κουτάβια από τους αφιλόξενους δρόμους της πόλης, ή να πάρω την καραμπίνα και να πάω να καθαρίσω τον περιπτερά, που εχθές μου την είπε μισή την καλημέρα και στράβωσα?"
Όχι όχι...είμαι ξεκάθαρα με τους καλούς, η επιλογή μου είναι σαφής. Κι αυτό σημαίνει πως αν χρειαστεί να πυροβολήσω όλους τους περιπτεράδες της πόλης για να λένε χαμογελαστά την καλημέρα και να κάνουν τον κόσμο πιο χαρούμενο...θα το κάνω!!!
(ok, in some people's twisted little minds, I may be the villain...deal with it!)
Θέλω να σου μιλήσω για τις άλλες επιλογές. Αυτές που κάνουμε για μας, νομίζουμε ότι αφορούν μόνο εμάς και κανέναν άλλο (κουτάβια και περιπτεράδες γέρνουν ήσυχα τα κεφαλάκια τους στο πλάι κι αναστενάζουν με ανακούφιση), βάζοντας τα πράγματα μέσα μας σε σειρά και διαλέγοντας τι θέλουμε από αυτή τη σύντομη ζωή που είμαστε υποχρεωμένοι να κουμαντάρουμε, προκαλώντας στο πέρασμά μας όσο το δυνατόν λιγότερα ατυχήματα.
Η κυρίαρχη απορία μου είναι...ΓΙΑΤΙ?
Γιατί έχουμε εργοστασιακά τσιπαρισμένο πάνω μας το δικαίωμα της επιλογής? Δε θα έπρεπε να μας δίνετε μετά από κάποια ηλικία και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις?
Δηλαδή να το δούμε λογικά. Είμαι 16 ετών. θέλω να πάρω παπάκι (δίτροχο, όχι από τα άλλα με τα πίπουλα που κάνουν κουάκ) κι αυτό δεν επιτρέπεται αν δεν κάνω πρώτα μαθήματα οδήγησης, αν δε δώσω εξετάσεις για δίπλωμα, αν δεν περάσω επιτυχώς αυτές τις εξετάσεις...μα πάνω απ' όλα δε μπορώ να κάνω τίποτα από τα παραπάνω αν ο κηδεμόνας μου δε μου δώσει λεφτά για μαθήματα και όχημα κι αν δεν υπογράψει πως μου δίνει την άδεια να οδηγήσω το ρημαδοπαπάκι (a license to kill, some would say).
Ότι στα 16 μου δηλαδή αμφισβητείται η ικανότητά μου να χειριστώ δύο ρόδες, ένα τιμόνι και την περίπλοκη σκέψη "στην ευθεία πάω ίσια, στις γωνίες στρίβω κι αν βρω σε τοίχο καλό είναι να σπρώξω(?)"...αλλά στα 18 θεωρούμαι ικανότατη να πάω να ψηφίσω ποιος μικροτσούτσουνος, κομπλεξικός, πάσχων από το σύνδρομο Εγώ ο Βουκεφάλας, είναι καταλληλότερος να διαχειριστεί τα της χώρας και του μέλλοντός μου. ΧΑ!
Δε θα σε πάω όμως στα της πολιτικής σκηνής, ξέρεις πως πάντα προτιμούσα να κρατώ τις απόψεις μου για τον εαυτό μου κι αν έχω παρεκτραπεί λίγο τα τελευταία χρόνια, φταίνε οι κακές συναναστροφές και τα παιδιά που κάνω παρέα και σίγουρα κάτι ρίχνουν στην πορτοκαλάδα μου όταν δεν κοιτάω.
(αυξήστε μόνο τη δόση, έχει αρχίσει και δε με πιάνει)
Το θέμα μου είναι αυτό το γιατί.
Γιατί να έχουμε στα 17 το δικαίωμα να αποφασίσουμε με ποιο τρόπο θα βιοποριζόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας? Πώς μπορώ να ξέρω ότι θα θέλω μια ζωή να διδάσκω Βραζιλιάνικα σε δημόσιο σχολείο, ενώ πριν τρία χρόνια μόλις, με ρωτούσαν κι έλεγα πως θέλω να γίνω αεροναυπηγός στα Πυρηναία? ΔΕΝ παίζει! Ελάχιστοι άνθρωποι είναι γεννημένοι με το χρωμόσωμα "σουβλατζής", για να γνωρίζουν από μικροί πως αυτό θέλουν να κάνουν στη ζωή τους...κι όμως δες πόσοι σουβλατζήδες υπάρχουν εκεί έξω και πόσο υπερέχουν αριθμητικά των αστροναυτών!
Γιατί να έχουμε το δικαίωμα στα 25 ν' απορρίψουμε τον (καλό και τρυφερό σαν ζουμερό ροδάκινο κατά τ' άλλα) ασχημούλη, επειδή θα μας κοροϊδεύουν οι φίλες μας αν τον κυκλοφορήσουμε? Κι άντε και τον απορρίπτουμε κι οι φίλες μας λένε μπράβο κι όλες μαζί γελάμε με τη χλαπάτσα που έφαγε ο μπάσταρδος που τόλμησε να ρίξει τα φτωχά του μάτια πάνω μας. Τι γίνεται όταν οι φίλες αρχίσουν να βρίσκουν όλες το (χοντρό καραφλό συνήθως) λιμάνι τους κι εμείς ψάχνουμε ακόμα το αγόρι έπαθλο? Θα σου πω εγώ τι γίνεται. Βρίσκουμε τον σαβουρογκόμενο που λέει το καλύτερο ποίημα γεμάτο αγάπες και λουλούδια, μασάμε τα παραμύθια για οικογένεια και παιδιά κι αιώνια ευτυχία, τον παντρευόμαστε για να μη μείνουμε σαν καλαμιές στον κάμπο...και στα 40 βρισκόμαστε με 4 παιδιά να ουρλιάζουν και να πνίγουν τη ζωή μας, ν'αναρωτιόμαστε τι πήγε στραβά με τα όνειρά μας και πού στο διάολο τριγυρνάει το γουρούνι* τέτοια ώρα!

*(το γουρούνι σου περνάει μια χαρά χρυσό μου, κρέμασε πάνω σου την ευθύνη της ευτυχισμένης ζωής, έκανε και τα υποχρεωτικά παιδιά που γούσταρε, γατζώθηκε στο λαιμό σου, σου ήπιε το αίμα, τα εγκεφαλικά κύτταρα...και κάτσε εσύ να μετράς όνειρα κι απώλειες κάθε νύχτα, αντί για προβατάκια)

Μη με παρεξηγήσεις Θεία, είμαι υπέρ της αληθινής αγάπης, του γάμου, της οικογένειας, όλου του παραμυθιού που καταλήγει με ζαρωμένα μουτράκια αγκαλιασμένα σε ένα παγκάκι να κοιτάνε τη θάλασσα και να θυμούνται τη μέρα που γνωρίστηκαν πριν από 60 χρόνια. Μ' αυτό μεγάλωσα κι ελπίζω οι επιλογές μου να με οδηγούν ακριβώς εκεί.
Απλά θέλω όλο αυτό να στηρίζεται σε κάτι πραγματικό...όχι σε μια στιγμή πανικού που οδήγησε στη λύση ανάγκης.
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο τύπος που μου δίνει το δικαίωμα να κάνω λάθος επιλογές και να καταλήγω έτσι αβίαστα δυστυχισμένη? Γιατί χρειάζομαι ειδική πιστοποίηση για την ικανότητά μου να χειρίζομαι ένα δίτροχο, ενώ όλοι κάθονται αμέτοχοι και με χαζεύουν την ώρα που βγάζω τα μάτια μου με τα χέρια μου? Και σε διαβεβαιώ...πολλοί περισσότεροι αθώοι μπορεί να πληγωθούν θανάσιμα από μια λάθος επιλογή, παρά από μια στραβοτιμονιά!
Η λάθος δουλειά, ο λάθος σύντροφος, είναι επιλογές που φέρουν παράπλευρες απώλειες. Για να τις κάνουμε θα έπρεπε να παίρνουμε γραπτή άδεια από κάποια αρχή ωριμότερη και απείρως σοφότερη. Να περνάμε από επιτροπή που θα κρίνει κατά πόσο είμαστε ικανοί να λαμβάνουμε αποφάσεις ζωτικής σημασίας κι αν τελικά δεν είμαστε...να μας δίνουν ένα Ι5 και να μας στέλνουν σπίτια μας να το ξανασκεφτούμε.

Και τώρα, τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους? Αυτοί οι άνθρωποι ήσαν μια κάποια λύσις...