Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Villains



Οι Κακοί.-
   
Κι αν αυτοί είναι οι Κακοί, οι Καλοί ποιοι είναι? Κι εγώ είμαι με τους Καλούς ή με τους Κακούς;

Για χρόνια πίστευα φανατικά πως δεν υπάρχει Καλό και Κακό στους ανθρώπους. Πίστευα ότι δεν ξυπνάει κάποιος ένα πρωί και λέει “Ξύπνησα από τη λάθος πλευρά του κρεβατιού σήμερα και θα κάνω τρομερό Κακό στον κόσμο επειδή έτσι μου αρέσει”. Πως το δικό μου Καλό μπορεί να τυχαίνει να είναι Κακό για κάποιον άλλον και, αφελώς ή γνωρίζοντας τις επιπτώσεις, συνεχίζω εκείνη την πορεία πιστεύοντας  πως πράττω το Σωστό και το Καλό. Πως οι άνθρωποι απλά κάνουν λάθη. Ή τυχαίνει, βρε παιδί μου…

Πρόσφατα όμως άλλαξα γραμμή πλεύσης. Οι Κακοί είναι εκεί έξω. Ζουν ανάμεσα μας. Και είναι έτοιμοι να κάνουν Κακό σε εμάς. Και τους δικούς μας. Εσκεμμένα. Και απλά επειδή μπορούν.

Δεν τους καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Πιθανότατα ούτε με τη δεύτερη. Φοβάμαι πως ακόμα και αν έμενα χρόνια στο Θιβέτ (!?), πάλι δεν θα μπορούσα εύκολα να τους ξεχωρίσω από την αρχή. Είναι κολλητοί σου ή είναι απολύτως άγνωστοι σε εσένα (όχι όμως και εσύ, ανυποψίαστε ακροατή μου, σε αυτούς).

Ευτυχώς όμως, έχω κι εγώ τις ίδιες υπερδυνάμεις που έχουν κι εκείνοι. Και θα φοράω τα βράδια την κόκκινη μπέρτα μου (κι ας μη μου κάνει πια το νουμεράκι – από Δευτέρα, δίαιτα) και θα τους ανακαλύψω όλους. Ίσως όχι όλους όλους. Δεν προλαβαίνω. Αλλά σίγουρα όσους κάνουν Κακό, άνευ λόγου και αιτίας, στους δικούς μου.

Εσείς Κακοί εκεί έξω· κρυφτείτε καλύτερα. Κάθε φορά που κάνετε Κακό, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό, θα με βρείτε απέναντι σας. Με τη στενή κόκκινη μπέρτα μου. Να προσπαθώ για το Καλύτερο. Και για όσους αγαπάω…

Γιατί τελικά μέσα στους ανθρώπους υπάρχει ταυτόχρονα και το Καλό και το Κακό. Εσύ αποφασίζεις πως θα τα χρησιμοποιήσεις. Και ποια φωνούλα, μέσα στο κεφάλι σου θα ακολουθήσεις.


ΥΓ. Μια βροχή θα μας σώσει (όλους).