Όχι Θεία...πού πήγε το μυαλό σου?
Την πρώτη μου φορά εδώ εννοώ!
(την άλλη ούτε που τη θυμάμαι καλά καλά...έχουν περάσει αιώνες)
Σαν πρωτάρα νιώθω. Λες κι ανακάλυψα σήμερα τί είναι blog. Σα να γράφω διαγώνισμα.
Ήρθα από μέρη μακρινά κι ετούτα εδώ μου φαίνονται ξένα και περίεργα.
Θα μάθω όμως...και θ'αποδείξω κι εγώ τη blogοσύνη μου!
Πώς λέμε τη blogοσύνη μην την κλαις?
Ε τώρα που ήρθα εγώ...κλάφ'την!
Διότι δεν έχω πρόβλημα να γράφω τις σκέψεις μου...να τις μαζεύω έχω πρόβλημα.
Κι είναι όλοι τόσο σοβαροί...(γιατί είναι τόσο σοβαροί Θεία?)...κι εγώ νιώθω παιδί ακόμη.
Πώς να φέρω το μέσα μου στα μέτρα τους???
Δύσκολο μου φαίνεται...και λέω να δοκιμάσω κάτι πιο απλό.
Να φέρω τα μέτρα τους στο μέσα μου...όπως κάνω σχεδόν πάντα.
Ναι αυτό μπορώ να το κάνω.
Κι αν δε με καταλαβαίνουν?
Ε δεν πειράζει...θα τους καταλαβαίνω εγώ.
ΓΙΝΕΤΑΙ! (παράθυρο, γύρισμα, κάρφωμα, πάγωμα, παράθυρο)
Είναι η πρώτη μου φορά Θεία...να είσαι τρυφερή...ναι?:-)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Γιατί είναι τόσο σοβαροί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αυτό δεν είναι το πρόβλημα άλλωστε; Ότι όλοι πασχίζουν να αποδείξουν κάτι μέσα στην παιδική χαρά. Και όπως είπε και η Α. (αφανής υποψήφια του γαλλικού θρόνου): "η δυσκοιλιότητα φέρνει γκρίνια". Εκείνοι ξεχνάνε ότι είμαστε στην παιδική χαρά όμως. Δεν ήρθαμε να αποδείξουμε τίποτα. Γι'αυτό φόρα τα αντηλιακά σου, τα καπέλα με τα λουλούδια, τα ροζ φορέματα σου... Και πάμε να παίξουμε Τζένη ;)